Onnozelaars

Mama en ik willen op de dijk wandelen. Ik rij door de smalle zijstraten van de Zeelaan, misschien vinden we hier een parkeerplaats. Aan een groot huis staat een auto op de oprit, de bestuurder kijkt uit zijn raampje en ziet me naderen. Een vrouw is bezig de deur van het huis af te sluiten. Wanneer ik op een meter of tien ben rijdt de man de straat op en verspert hij zo voor mij de weg. Zijn vrouw rommelt in haar tas, aan de voordeur.
Het is een dikke Mercedes.
Ik claxonneer. De kerel kijkt zelfs niet om. Ik claxonneer nog eens, langer. De vrouw staat nog steeds bij de voordeur, ook zij kijkt niet op.
‘Wat denkt die vent wel,’ zeg ik.
Mama haalt haar schouders op, Bo de chihuahua zit op haar schoot.
Ik bijt op mijn lip. ‘Ik ga ernaartoe,’ zeg ik.
Het is er eentje te veel vandaag. Op weg van Gent naar hier was het ook al van dat. Aan de afslag Gistel moest een Mitsubishi 4X4 me per se nog voorbijsteken voor hij de afslag zou nemen. Het scheelde een paar meter. Even later haalde ik in, ter hoogte van Nieuwpoort, aan honderddertig, en ineens zag ik in de spiegel een glimmende BMW aan mijn bumper plakken. Die was vanuit het niets verschenen, flikkerde met zijn lichten. Toen ik opzij ging schoot hij ervandoor. Hij moet tweehonderd of sneller hebben gereden.
Ik klop op het raampje van de Mercedes. De man – hagelwit hemd, bordeaux plastron, grijze haren, opgeblazen smoel – kijkt naar me alsof ik lucht ben. Hij laat het raampje zakken.
‘Wat denk jij eigenlijk wel?’ vraag ik.
Intussen stapt de vrouw de auto in. Ze is in de vijftig, geblondeerd, plastiekerig.
Hij bekijkt me van kop tot teen, zegt niks, en het raampje gaat weer omhoog.
‘Onnozelaar,’ zeg ik nog, voor het weer dicht is. Dan loop ik terug naar de Clio.
De Mercedes gaat ervandoor, veel te snel. Als ik terug de auto instap springt Bo enthousiast op mijn schoot.