De container

Ik kieper de koffietassen in de container, ze breken. Het is een triest zicht, hoe ze daar liggen in de motregen tussen de kapotte bakstenen en wc-potten. Pas nu merk ik de paarse vogel op. Hij is in tweeën gebroken, zijn pootjes zijn eraf, ik heb jarenlang niet meer op die vogel gelet, niet meer uit die tas gedronken. Ik studeerde nog toen ik de tas op café had meegepikt. Ik buig me over de rand van de container, de vogel houdt nog steeds de worm in zijn snavel. Ik zie de vriendin voor me met wie ik op café zat die keer, ze moest giechelen omdat ik de tas onder mijn jas had verborgen toen we vertrokken. Die vriendin heb ik al jaren niet meer gezien, ik heb ook al jaren niet meer aan haar gedacht.
Net heb ik nog Wacko’s versleten krabpaal in een container gegooid. Hij werd meteen platgedrukt door zo’n automatisch duwmechanisme, ik hoorde het hout kraken en moest slikken, ze had die krabpaal sinds ze een kitten was. En nu die tas.
Terwijl ik naar de gebroken vogel sta te staren valt er van alles in de container, het klinkt luid en er waait een boel stof op. Dat stof bedekt de restanten van de tassen, enkel de contouren blijven, de vogel is weg. Ik kijk naar de man naast me. Hij is een jaar of vijftig, draagt werkkleren, op zijn gezicht staan zwarte vegen, hij zit onder het stof. Hij schudt de zak van dik plastic uit. Als hij merkt dat ik naar hem kijk trekt hij zijn wenkbrauwen op. Ik draai me om en stap weg. Bij de container staat een bord met daarop ‘steenpuin’. Stom dat de paarse vogel nu tussen dat puin ligt maar het is de goeie container, ik heb het daarnet gevraagd aan een van de mannen die hier werken.