De kerstboom

‘Beginnen we er dan aan?’ vraag ik.
‘Ja,’ zegt Liefje.
Morgen moet de boom er staan, dan komen de kinderen en zullen ze de boom versieren. Ik open de doos. Hij zit vol takken met dichtgevouwen zijtakken, aan elke tak is een haak bevestigd.
Liefje zucht. ‘Dat zal zo’n mismaakt ding zijn.’
Ik neem de grootste stukken uit de doos en schuif ze in elkaar.
‘Hier, de stam,’ zeg ik.
Liefje duwt de stam in de voet en kiepert dan de doos om. Alle takken vallen op de grond. Het zouden er dertig moeten zijn. Liefje vouwt de takken open en ik bevestig ze aan de stam. Een kwartier later staat de boom, hij ziet er heel erg nep uit.
Een echte boom in de living dood laten gaan is te triest. De naalden die door de warmte uitvallen, de boom die verdort met al die lichtjes en slingers en ballen eraan. Het heeft iets macabers.
Liefje opent de verpakking met de lichtjes.
‘Ga je dat nu al doen?’ vraag ik.
‘Ja, zonder trekt het op niks.’
Ze hangt de lichtjes in de boom, dat helpt inderdaad. Dan neemt ze de doos met de ballen en ze hangt er enkele in.
Die boom moet hier minstens drie weken staan. Veel te lang. Vroeger, toen ik alleen woonde, merkte je bij mij niet eens dat het kerst was.
‘Zouden Kasper en Mila de boom mooi vinden?’ vraagt ze.
‘Zij zullen hem fantastisch vinden. Zij wel, ja.’
‘Tja,’ zegt ze. ‘Ik zou er ook liever geen zetten, maar die lichtjes hebben wel iets gezelligs.’
Wacko loopt naar de boom en bijt in een tak. Dat doet de boom een beetje bewegen.
‘Wacko! Niet doen!’ zegt Liefje.
Wacko negeert haar, slaat met haar poot tegen een kerstbal. De bal valt en breekt, en Wacko spurt met een kirrend geluidje weg.
Dat vind ik heel grappig.