Liefje parkeert de auto

In de Sleepstraat vinden we geen parkeerplaats, ook niet in de straten errond. Dat is vervelend want we hebben honger en we willen zo snel mogelijk Turkse pizza.
‘Misschien moeten we wat verder gaan staan?’
‘Nee.’ Liefje raakt de auto altijd liefst zo dicht mogelijk bij de bestemming kwijt. Enkele seconden later rijden we weer de Sleepstraat in.
‘Ik denk dat er verderop een plekje was,’ zegt ze.
‘Was dat niet te klein?’
‘Ik heb het niet goed gezien.’
Halverwege de straat stopt ze bij de bewuste plek. Die is veel te nipt. Voor de deur van een café zitten mannen met grote, grijze snorren, ze praten en roken. Wanneer ze merken dat Liefje op die korte strook asfalt wil parkeren, stoten ze elkaar aan en wijzen ze naar de auto. De mannen kijken naar haar, naar mij, schieten vervolgens in de lach.
Ze knipoogt naar me. Ik klem mijn hand om de greep aan de deur. Ze zet de versnelling in achteruit en schiet het gat in. In de spiegel zie ik de neus van de geparkeerde wagen gevaarlijk snel naderen. Ze remt, draait aan het stuur, vliegensvlug, zet de auto in vooruit, geeft gas, dan draait ze weer, in achteruit, vooruit, achteruit, en hup, ze duwt de versnelling in neutraal, trekt aan de handrem en zet de motor af. Alles op enkele seconden tijd, met een lach op haar gezicht. Hier houdt ze van.
Ik haal adem, voor mij voelt dit een beetje aan als op een kermisattractie zitten. Sinds ik bij het parkeren ooit met mijn voorlicht tegen de bumper van een camionette ben geknald durf ik enkel nog op ruime plekken te gaan staan, anders hoeft het niet.
We stappen uit. Ik kan niet tussen onze bumper en de neus van de andere auto, ook niet als ik zijwaarts zou lopen. Aan de voorkant lukt het wel, krap. De mannen met de grijze snorren kijken naar haar, op een andere manier dan daarnet, alsof er iets is gebeurd wat niet klopt.
We lopen het restaurant binnen, de geuren die er hangen doen me nog meer honger krijgen.