Een deuk in haar imago

Ze ligt op de tafel in de tuin, ik kam haar met de Furminator. Toen ik dat ding in de winkel zag liggen deed de naam me lachen. Wacko beweegt met de kam mee en biedt tegelijk de nodige weerstand. Na enkele halen trek ik de haren uit de Furminator en gooi ik ze in een plastic tas, dan kam ik verder.
Kastaar, de ruige kater van de buren, springt in een van de bomen achterin hun tuin. Hij kijkt naar ons maar Wacko ziet hem niet, haar ogen zijn gesloten. Ze gaat op haar zij liggen en rekt zich uit, ze lijkt echt van die kam te genieten. Tot ik haar voel verstijven. Ze krabbelt recht en krabt in mijn hand, een streepje bloed verschijnt.
‘Zeg!’
Ze springt van de tafel en loopt verder de tuin in. Via de boom klimt ze op het hok, ze nadert tot op een paar meter van Kastaar. Al haar haren staan recht, ook die van haar staart, ze ziet er heel groot en dik uit. Ze blaast, laat haar tanden zien, braakt een diepe miauw die je tot tien huizen verder kunt horen.
Ik leg de Furminator op tafel en zucht. Zij en Kastaar haten elkaar, zij hem nog meer dan hij haar, ze daagt hem graag uit in zijn eigen tuin. Dan krijgt ze wel eens klop en moeten wij naar de dierenarts om stukken pels en vlees te laten hechten. Enkele weken geleden nog stond de koer vol bloederige afdrukken van kattenpootjes.
‘Wacko! Stop ermee!’
Ze loeit nog luider nu, een heel rauwe miauw, een oerkreet der katten. De hond van enkele huizen verderop begint te blaffen. Kastaar kijkt Wacko in de ogen, zijn haren staan niet recht. Hij stapt achteruit, zijn lijf wat ineengedoken, zijn oren plat. Dan springt hij naar beneden, ik kan hem niet langer zien. Wacko duikt over de afsluiting, op de boom van Kastaar, kijkt met superieure blik en laat weer zo’n schreeuw horen. Haar haren staan nog steeds recht. Dan springt ze terug op het dak van ons kot.
‘Kunnen we nu verder doen?’ Ik zwaai met de Furminator.
Ze negeert me, snuift iets op in de lucht, likt aan haar poot, snuift weer. Ik neem de plastic tas met de haren en loop naar binnen.