BMX-park

Stom idee van me het pad te verlaten, straks hou ik er een lekke band aan over. Mijn fiets zakt weg in de takken, bladeren, losse aarde. Ik laat hem voorop rijden. Hij heeft er geen last van met zijn BMX. Na enkele minuten bereiken we wat hij noemt het BMX-park. We rijden het parcours op, hij voorop. Ik kan niet volgen, mijn fiets is te groot en mijn trappers blijven steken op enkele van die bulten. Hij kijkt om, wacht.
‘Rij maar! Op mij hoef je niet te letten!’ Ik stap van mijn fiets en wandel ermee verder.
Ik parkeer de fiets op een open plek en ga tegen een boom leunen. Hij is een nieuw rondje begonnen. Vanuit het grasveld aan de overkant zie ik twee jongens aan komen fietsen. Ik kijk naar hen en dan naar Kasper. Die jongens zijn zeker twee jaar ouder. Hij lijkt zo klein ineens. Zo braaf ook, met die fietshelm op en zijn rode wangen. Die jongens zijn niet bang voor een vechtpartij meer of minder, dat zie je zo. De grootste scheurt het parcours op, net voor Kasper, zodat hij tussen hen in geklemd komt te zitten. Ik voel mijn spieren opspannen. Ik stap dichterbij, zodat ik alles kan zien. Kasper aarzelt, kijkt naar de jongen achter zich, wil hem laten voorgaan, maar die zegt ‘nee, ga jij maar’. Ik blijf ingespannen kijken, knijp mijn vuisten samen. Als ze hem iets durven toeroepen, omdat hij te traag rijdt of zo, dan dan dan… Kasper fietst verder, over de bulten, behoedzaam, kijkt af en toe achterom, naar de jongen die hem volgt. Waar ik sta, fietst hij het parcours af en stopt. Hij stapt van zijn BMX.
‘Wil je niet nog een toertje doen?’
‘Ik ga wachten tot die twee weg zijn.’
Hij kijkt in mijn ogen, ik in de zijne.
‘Ik snap het, maar je moet je niet inhouden voor die twee.’
‘Doe ik toch niet,’ klinkt het stoer.