De bermuda

Ik haal een trage fietser in, sla een eind verderop rechts af en fiets verder langs het water. Plots merk ik dat iemand dicht achter me fietst. Een honderdtal meter verder plakt hij nog steeds aan mijn wiel. Ik kan daar niet goed tegen, net zoals ik er niet tegen kan als ik op straat loop en mensen heel dicht achter me aan blijven stappen. Haal me dan in of hou afstand.
Het is de kerel die ik daarnet heb voorbijgereden, zie ik. Hij heeft grijs haar en een baard, en hij draagt een bermuda. Ik zet al mijn kracht op de trappers en schiet vooruit. De bermuda crost met een zuur gezicht achter me aan.
Het gebeurt te vaak om het nog te negeren. Sommige mannen, meestal wat ouder en met grijs haar, kunnen er blijkbaar niet tegen als ze worden ingehaald door een vrouw. Ik rem af, de bermuda vertraagt ook. Dan ga ik nog trager fietsen zodat hij niet anders kan dan me voorbij te rijden. Hij kijkt met strakke blik voor zich.
‘Onnozelaar!’ roep ik, en terwijl ik het roep voel ik iets in mijn mond terechtkomen, in mijn keel. Ik kuch maar het blijft zitten, het lijkt zelfs wat te bewegen. Het moet een vliegje zijn, of iets wat erop lijkt. Ik hoest maar het geraakt er niet uit. Uiteindelijk kan ik niet anders dan slikken, dat gaat niet vlot, het blijft in mijn keel vastzitten.
Allemaal de schuld van die klojo, en ik was net zo goedgezind. Hij rijdt enkele tientallen meters voor me. Ik versnel en rij hem achterna. Al gauw heb ik hem beet en ga ik dicht bij hem fietsen, met mijn voorwiel ter hoogte van zijn achterwiel. Zijn bermuda is donkerblauw met groene ruitjes. Zo rijden we op enkele minuten doorheen Ledeberg tot in Gentbrugge. Hij kijkt niet één keer om. Wanneer hij een andere richting uit moet, overweeg ik hem te blijven achtervolgen maar dat is het me nu ook niet waard. In mijn keel zit nog steeds iets vast, iets droogs, misschien moet ik gewoon een pintje drinken.