Stress

‘Zaterdagavond kan ik niet eten tussen zes en acht. En als het tegenzit zelfs niet voor negen uur,’ zeg ik.
De kinderen zullen gegarandeerd honger krijgen rond zeven uur, Mila zeker, want dat voetbal kan haar gestolen worden. Vóór de match is ook geen optie, dan heeft niemand honger.
‘Ben jij nu al aan het plannen wanneer we zaterdag gaan eten?’ vraagt Liefje.
‘Ik zeg het gewoon maar. En ik kan ook niet koken ná de match, dus we moeten voordien koken, ergens in de namiddag.’
‘Overdrijf je niet een beetje?‘
Ik zucht. Ik ben nog steeds moe van de wedstrijd tegen de Verenigde Staten. Toen De Bruyne de 1-0 scoorde schoot Wacko van mijn schoot af, en keek ze gedurende enkele minuten vanop een afstand met grote ogen naar me, zo erg was ze geschrokken. Toen pas voelde ik hoe warm ik het had, hoe mijn nek pijn deed van de spanning, mijn hele lijf eigenlijk, ik was al in tijden niet meer zo nerveus geweest. Enkele weken geleden vond ik die voetballers nog verwende mannetjes die zwaar betaald worden om wat tegen een bal te sjotten. En nu hangt er zoveel vanaf, het is meer dan voetbal, het gaat om de eer, en ik wil dat wij winnen. Wij. De Belgen. Ik heb er geen verklaring voor, het is irrationeel, het drijft puur op emotie.
‘Het is jouw schuld,’ zeg ik. ‘Met die pronostiek van je.’
‘Ja, steek het maar op mij.’
Liefje doet mee aan een WK-pronostiek op haar werk, waardoor ze in de eerste ronde de meeste wedstrijden per se wilde volgen, gewoon voor die pronostiek, omdat ze haar geld wou terugwinnen van die machocollega’s van haar. Eerst keek ik tegen mijn zin mee maar voor ik het wist was ik verkocht aan dat stomme voetbal en aan die Jan Mulder en ook aan die Rode Duivels, al speelden ze aanvankelijk niet zo best.
‘Wie huilde er dinsdag toen Lukaku de 2-0 scoorde?’ vraag ik haar.
Ze rolt met haar ogen. ‘Misschien moeten we gewoon zaterdagmiddag al warm eten, dan geven we de kinderen tijdens de rust een boterham.’
‘Goed idee,’ zeg ik.
‘Dan eten wij nadien, want het zal wel weer zo stresserend zijn dat ik toch geen hap door m’n keel krijg,’ zegt ze.
Het doet me denken aan Mexico ’86, ik was tien en zot van voetbal. Met mijn Panini stickerboek op schoot volgde ik zoveel mogelijk matchen, het overheerste alles. Mijn laatste WK zag ik in ’98 op café in Gent, als student, de wijn boeide me meer dan het voetbal. Sindsdien had ik er lak aan. Tot nu, het is traagjes binnengeslopen en sterker dan mezelf geworden. Ik snap er niks van. Want Liefje was niet de enige die tranen in de ogen kreeg toen Lukaku scoorde dinsdag.