Wieltjes

De zon schijnt, de frisse lucht doet goed en dat is nodig want ik ben helemaal nog niet wakker. Het is maandagochtend, halfnegen. Ik fiets de hoek om, het brugje over, het Keizerpark in. Voor me rijden enkele trage fietsers, ze moeten ook rechtsaf en daardoor moet ik remmen. Dat is irritant. Ik stop, ik wacht wel even tot ze verderop zijn en ik ze probleemloos kan voorbijrijden.
Ik zie een oude vrouw wandelen, ze komt mijn richting uit. Naast haar loopt een hondje, eigenlijk is het niet enkel aan het lopen, het rolt ook. De achterpoten van het dier liggen op een plateau met wielen van stevig rubber. De poten liggen wat uiteen, ze zijn duidelijk volledig verlamd, de hele achterkant van het hondje rust op een kussen. Het lijkt een mengeling van een pekinees met nog iets, het heeft korte krullen. De ogen van het dier blinken, het is oud maar het doet naarstig zijn best op die wieltjes. Het beestje geniet, dat is duidelijk. De vrouw moet rond de tachtig zijn, ze kijkt bezorgd. Is dat om het hondje of heeft ze thuis een zieke man liggen? Misschien is het enkel nog zij en het hondje.
Ik vraag me af hoe dat beestje moet plassen en zo. Lijkt me lastig. Ze zullen er intussen wel iets op hebben gevonden. Misschien gebruiken ze een luier, ik kan het niet goed zien. Er zijn mensen die verlamde dieren in een rolstoel dierenmishandeling noemen. Die pipo’s weten duidelijk niet wat dierenmishandeling is. Of ze vinden zoiets overdreven. Het is makkelijk om iets overdreven te vinden bij een ander. Dit beestje geniet van zijn wandeling, dat is het enige wat telt. De vrouw passeert me, ik sta nog steeds stil, merk nu pas dat de fietsers die me net hinderden al uit het zicht zijn verdwenen. Ik knik de vrouw toe, ze knikt terug en stapt door, samen met het ijverige hondje. Dan fiets ik verder, de brug over. Ik hoop dat ik die twee nog dikwijls mag tegenkomen.