Kleurboek

Het behang heeft verticale strepen in vale kleuren, groen en rood, met gouden versieringen. Aan het hoge plafond prijken ornamenten, alles is wat vergeeld. De tafel waaraan we zitten is groot, er zitten krassen in het hout. Het is zo’n kamer waar het stof eeuwig in het tapijt blijft hangen, een kamer uit een vorig tijdperk. Ik vind hem prachtig.
Liefje en ik zitten aan een lange zijde van de tafel. Aan m’n rechterkant, aan de korte zijde, zit een man van rond de zestig, hij heeft een scherpe blik en ziet er verveeld uit. Hij is de notaris van de verkopers. De mensen tegenover ons zijn in de veertig, de man heeft lange, wat grijzende haren. Een rocker. Over de vrouw hangt iets hippieachtigs, dromerige ogen, zachte uitdrukking. Zij verkopen ons hun huis. We zouden nooit een huis kunnen kopen van mensen die beredeneerd of arrogant overkomen, of die proberen te acteren dat ze dat niet zijn. Het huis viel meteen in onze smaak, die mensen ook. Zij wilden het huis ook niet aan de eerste de besten verkopen, zeiden ze. Ze hadden er vijftien jaar gewoond.
Als onze notaris plots naast me staat schrik ik op. Het is mijn beurt om de akte te tekenen. Onze notaris is een man van halverwege de vijftig, een kop kleiner dan ik, hij draagt een driedelig pak en heeft een olijk gezicht, achter zijn ronde brillenglazen zitten pretoogjes. Hij is de notaris zoals ik me die voorstelde als kind, het prototype van de notaris. Ik neem mijn bic en hij houdt mijn arm tegen, pakt de bic af, drukt zijn pen in mijn hand.
‘We gaan er geen kleurboek van maken hé,’ zegt hij, met een knipoog.
Ik moet lachen. Er staan al groene en blauwe handtekeningen, ik wilde met zwart tekenen.
Ik kijk nog eens naar Liefje. Dan zet ik mijn krabbel, opnieuw en opnieuw, de notaris draait de bladzijden van de akte om, en ik teken. Het is een raar gevoel. Er vliegt van alles door me heen, allerlei gedachten botsen tegen elkaar op, en tegelijk is alles rustig.