La soupe est bonne?

Ik eet tomatensoep met groenten. De tomaten komen uit de tuin. Elk jaar is het hetzelfde, als ik enkele weken tomaten uit de tuin heb gegeten wil ik geen andere meer. Supermarkttomaten zijn smakeloos. Ik eet gretig van de soep.
‘La soupe est bonne?’
Ik kijk op, papa kijkt me aan. Waarom praat hij Frans?
‘Ja, lekker,’ zeg ik. Hij maakt goede soep.
Hij krabt door zijn haar, fronst en toont dan een brede glimlach. Meestal ziet hij er nors uit, en dat is hij ook, maar in zijn geval heeft dat iets grappigs.
‘Zal ik je een verhaaltje vertellen?’ vraagt hij.
Ik knik en eet verder van de soep. Waarschijnlijk een anekdote uit die veertig jaar dat hij met de vrachtwagen doorheen Europa reed.
‘Toen ik een jaar of tien was, intussen vijfenzestig jaar geleden, speelde ik met nonkel Pol, toen negen, dikwijls in de duinen. Op een dag zagen we twee jongens, ze waren een jaar of twintig, ik weet nog dat ik ze toen oud vond. Ze kampeerden daar, zeiden ze, ze kwamen uit Brussel. Ze hadden zo’n gasbrandertje bij om vuur te maken en ze vroegen of we in de buurt woonden. Ze toonden ons een pot met oplospoeder erin, voor soep, maar ze hadden geen water.’
Zijn gezicht ziet rood, omdat hij lacht terwijl hij vertelt. Daardoor moet ik ook lachen.
‘Ze vroegen of we thuis water konden halen en ze gaven ons die pot mee.’
Hij stopt met praten en begint luid te lachen. Ik eet verder van de soep maar ik voel het al komen en dat ziet hij aan me. Zijn ogen blinken.
‘Pol en ik liepen weg, uit het zicht. We mochten niet te snel terug zijn. Toen pisten we elk in die pot. Je zag dat niet, dat poeder maakte alles troebel. Dan terug naar die Brusselaars. We hielden ons klaar om weg te lopen, mochten ze kwaad worden. Ze warmden de soep op, we hebben ze zien drinken en ze zeiden: La soupe est bonne!’
Nu lacht hij nog harder. Ik ook, ik kan niet meer van de soep drinken omdat ik zo moet lachen.
Hij kijkt me aan en grijnst. ‘Dus vraag ik jou nu: la soupe est bonne?’
We lachen om ter hardst.