De baby

De baby is twee maanden oud. En nogal groot. Het is pas de vijfde baby die ik in mijn leven van dichtbij zie, veel ervaring heb ik niet, maar Liefje verzekert me dat het een heel grote baby is. Zijn gewicht en grootte komen niet voor op de tabellen van Kind & Gezin, zeggen de mama’s. De trots spat van hen af.
Kasper steekt zijn vinger uit en de baby grijpt hem vast. Er zit kracht in die handjes. Kasper praat onophoudelijk met de mama’s, mensen die hij tot een uur geleden nooit had gezien. Ook zijn zus ratelt het ene verhaal na het andere af. Liefje en ik hoeven niks te zeggen. We zijn toeschouwers. De kersverse mama’s ken ik langer dan ik Liefje en de kinderen ken, het is de eerste keer dat ze me zien met Kasper en Mila erbij.
Kasper kijkt naar me, zijn pink omklemd door de vingers van de baby. Ik steek mijn tong uit. Hij lacht, hij weet wat ik denk. Een paar uur geleden zat hij nog te pruilen in de zetel, toen ik hem zei dat hij de Playstation moest afzetten.
‘Baby’s zijn stom. Ze slapen de hele tijd en doen niks anders dan luiers volkakken. Hoe saai is dat? Bah.’
‘Waarom moet ik meegaan naar een baby van mensen die ik niet eens ken? Zo dom! Stel je voor dat jij mee zou moeten naar de baby van de broer van mijn juf. Of zo.’
‘Hebben ze daar een Playstation?’
‘Ik kan toch alleen thuisblijven? Ik ben elf.’
Zijn ogen heb ik nooit zo gezien. Ze staan zacht, rustig, en tegelijk verwonderd. Er zit iets kwetsbaars in. Hij lijkt wel verliefd op die baby. En daarnet moest hij de wereld nog redden.