Al meer dan tien jaar glimlach ik naar de hoertjes die naar mij glimlachen. De andere negeer ik, zoals ook zij mij negeren. Een beetje zoals bij doorsnee buren.
Sinds een jaar is er een meisje dat vrolijk naar me zwaait. Ze heeft altijd een wit hondje bij. Ondanks mijn nieuwsgierigheid praat ik er niet mee. Afstand houden, niet betrokken raken bij pakkende verhalen. Misschien is haar verhaal helemaal niet zo pakkend, maar ik neem geen risico.
Het blijft luguber, wat die vrouwen met klanten moeten uitvreten. De levenslust van het meisje raakt me, telkens ik haar vrolijk naar me zie zwaaien van achter haar raam. Dat enthousiasme. Zoals een guitig kind naar een vriendinnetje zwaait. Ligt het aan de drugs? Van dit soort werk word je toch niet vrolijk? Misschien vindt ze me gewoon grappig. Wat ik op een maand verdien, verdient zij op twee dagen.
Vrolijk hoertje
kat in de soep 