Plons!

Ik drink mijn kop koffie leeg en sta op. Nog even plassen voor we weggaan. Liefje is al vertrokken naar de toiletten, die zijn boven. De koffie was lekker, ik geniet van de smaak die in mijn mond blijft hangen. Als ik de toiletten binnenstap komt Liefje net uit een van de twee hokjes.
‘Heb je papieren zakdoeken bij?’ vraagt ze. ‘Ik heb er anders nog wel enkele. Er is geen toiletpapier.’
Ik toon haar een pakje Kleenex. Intussen stormt een vrouw de toiletten binnen, ze is achter in de veertig. Rosse krullen, bril, deftige broek en jas. Ze loopt het andere hokje binnen en komt meteen weer buiten.
‘Is er toiletpapier bij jou?’ vraagt ze.
‘Nee,’ zeg ik.
Ik bevind me al in het hokje, de vrouw komt heel dicht bij me staan om de rol papier te checken, ik kan haar ruiken, een combinatie van zweet en parfum. Ik ga zo ver mogelijk naar achteren, tot ik met mijn rug tegen de wand sta.
‘Ik kan je wel een paar zakdoeken geven,’ zeg ik.
Ik trek er twee uit het pakje en geef ze haar. Zonder merci te zeggen loopt ze terug haar toilet binnen. Ik kijk naar Liefje, haal mijn schouders op en ga dan ook maar plassen. Dat lukt niet meteen, het zijn van die open hokjes, vanonder en vanboven, ik hou daar niet van. Naast me hoor ik de vrouw rare geluiden maken, ze kreunt en ze zucht, luid.
Er volgt een plons. Dan weer datzelfde gezucht en gekerm, het klinkt heel dichtbij. De nasmaak van de koffie is bitter nu. Komaan, plassen, zodat ik hier weg kan, voor die geur hier binnen komt zweven. Ik haast me, trek door en loop het hokje uit. Liefje staat haar handen te wassen, ze kijkt met een grote frons naar me.
‘Je dacht toch niet dat ik dat was?’ fluister ik.
‘Tuurlijk niet.’ Ze schudt haar hoofd, heel snel, haar ogen zijn groot. Ik was rap mijn handen, het gekreun en het gezucht blijft duren, er weerklinkt nog een plons, en nog een.
‘Kom, we zijn hier weg,’ zeg ik, en ik trek Liefje mee aan haar arm. Op haar voorhoofd nog steeds die frons. We lopen naar buiten, op zoek naar frisse lucht, adem.